Ο καθάριος ο πλούτος

· 

Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια.

Εκείνα τα αγνά.

Μέσα από τα ταξίδια και στις διακοπές.

Γνώριζες κόσμο ξένο, κόσμο πλούσιο.

Δεν ήταν ο πλούτος της επίδειξης.

Που μπορεί να είχε πλούτη, να είχε αφθονία,

όμως ήταν απλός.

Δεν είχε καμία ανάγκη για να επιδειχτεί.

Ήξερε να φερθεί, είχε και μόρφωση.

Είχε τον πλούτο μέσα τον εσωτερικό.

Δεν είχε καμία πρόθεση να διαχωριστεί.

Εκείνα λοιπόν τα χρόνια της αγνότητας.

Ο πλούτος είχε άλλη γεύση, άλλη ερμηνεία.

Μέσα από γνωριμίες και τις συναντήσεις.

Πλούσιος ήταν εκείνος που είχε να μοιραστεί.

Είχε να προσφέρει.

Ο πλούσιος ήταν αυτός που είχε τον πλούτο γνώσης κ εμπειριών.

Ηταν ανοιχτός.

Εκείνος ο τουρίστας, που γινότανε και φίλος,

που είχε την άνεση να σ' επισκεφτεί.

Ο πλούσιος δεν ήταν αυτός που είχε την ανάγκη να επιδειχτεί,

η να επιβληθεί, αλλά αντιθέτως ήταν ακόμα πιο απλός.

Ηταν ο ευγενής στην συμπεριφορά του.

Ήταν Άνθρωπος.

Αργότερα μετά, γύρω στην δεκαετία 1980-90,

ξεκίνησα τον πλούτο να τον αποστρέφομαι.

Έβλεπα συμπεριφορές άκρως αντίθετες.

Πλούσιοι απ' έξω μα από μέσα πτωχοί.

Είχαν την ανάγκη της επίδειξης.

Κάνανε τα πλούτη για να διαχωριστούν.

Για να επιδείξουν πως κάτι αξίζουν κι αυτοί.

Γέμισε η χώρα, γέμισε η Ελλάδα.

Μια ντουζίνα δαύτους.

Χιλάδες οι' νεκροί'.

Της επίδειξης.

Πεθαίνανε συνέχεια μέσα από την στημένη εικόνα της επίδειξης.

Θάβαν εαυτούς.

Θλιθόταν η ψυχή.

Μέσα από την εξάρτηση του ψευδοπλουτισμού.

Και τώρα που ήρθε η 'γύμνια'.

Κι έφυγε η φιγούρα.

Πάει ο ψευδοπλούτος.

Και η εικόνα έξω του ψεύτικου ειδώλου.

Σπάει χίλια κομμάτια.

Πέσανε οι μάσκες.

Ήρθε η αλήθεια.

Φανερώνεται πλέον.

Ο καθάριος πλούτος.

Δεν κρύβεται πλέον άλλο.

Έρχεται στην θέα

Σπάει ο έξω πλούτος.

Φανερώνεται πια..

Η φτώχεια της ψυχής.