Καλό μήνα !

Μέσα σ ' ένα όνειρο ζούμε όλοι μας.

Και μέσα σε αυτό το όνειρο.

Φτιάχνουμε ένα στόρυ.

Μια ταινία.

Ένα σενάριο.

Το οποίο έχει αρχή μέση τέλος.

Παρελθόν παρόν μέλλον.

Πρόλογος, κυρίως θέμα, επίλογος.

Και όπως και στην ταινία .

Θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο.

Σαν τον σκηνοθέτη που φτιάχνει τα καρέ.

Να γίνουν όλα όπως πρέπει.

Να έχει και η ταινία happy end.

Και μέσα σε όλο το σκηνικό.

Εμείς οι ίδιοι βάζουμε τους περιορισμούς.

Θα γίνει έτσι κ έτσι κ έτσι.

Θα παντρευτώ.

Θα πάω δουλειά.

Θα πάρω πτυχίο.

Θα κάνω παιδιά.

Ένα σενάριο-όνειρο κοινό για όλους.

Ο δρόμος, ο ίδιος μονόδρομος.

Κοινά τα καρέ.

Κοινές οι σκηνές.

Ασχέτως κι αν ο καθένας μας είναι διαφορετικός.

Γιατί έτσι μάθαμε.

Έτσι μας τα 'πανε.

Έτσι τα είδαμε.

Μα αφού έτσι πρέπει να γίνεται.

Έτσι σχεδιάστηκε.

Κι αν κάτι ξεφύγει εκτός του καρέ.

Αν κάτι γίνει σαν σπόντα αλλιώς.

Έτσι όπως δεν μας είπανε.

Ετσι όπως δεν είδαμε.

Τότε τα σοκ.

Τότε και χάνεται εντελώς η ' λαλιά'.

Και ποιός μπορεί να γνωρίζει,

μέσα στο θαύμα αυτό της ζωής?

Ποιός μπορεί να ξέρει,

ποιό ειναι το πιο θεικό,

στον καθένα να συμβεί?

Που να είναι το πιο θαυμαστό?

Που να οδηγεί στο πιο ύψιστο

και ανώτερο καλό?

Εκείνο που έχει τα πιο πιθανά,

γεμάτα από θαύματα να είναι η ζωή?

Όταν βαδίζουμε μέσα από τα γνωστά.

Τα ίδια κοινά τα μοτίβα ζωής,

που άλλοι τα σέρβιραν,

και τα φτιάξαν για μας.

Τότε μπλοκάρουμε εκείνο το ρου.

Που είναι το ποτάμι που κυλάει με ροή.

Ας αφεθούμε με πίστη λοιπόν.

Στον δρόμο εκείνον που δεν είναι κοινός.

Αλλα προβάλει μπροστά και δίνει χαρά.

Δεν είναι το ίδιο το ρυάκι για όλους .

Μα για τον καθένα το ίδιο όμορφο, όμως διαφορετικό.

Βάδισε τον δικό σου δρόμο.

Μην αντιγράφεις άλλου όνειρα.

Μην κοπιάρεις τα ίδια σενάρια.

Αφέσου στον δικό σου τον χείμαρρο.

Μ' εμπιστοσύνη.

Καλό μήνα !