Ο κόσμος της πλάνης και της ψευδαίσθησης

Ο κόσμος των ψευδαισθήσεων και της πλάνης δεν είναι πρόσφατο δημιούργημα.

Η κορύφωση του όμως, το peak σημείο του κορυφώθηκε από το 1984 και μετά,

με την είσοδο του Ποσειδώνα στον Αιγόκερω,

ένα ζώδιο ύλης όπου ο πλανήτης του άυλου κόσμου (Ποσειδώνας),

δεν μπορεί να βγάλει εκεί σε αυτόν τον χώρο όλη του την δυναμική

σαν πνευματικός πλανήτης που είναι.

Σε αυτή την εποχή, όπου το μεγαλείο της ψευδαίσθησης κυριάρχησε,

έχω αναφερθεί ξανά σε παλιότερο μου κείμενο.

Ο Ποσειδώνας, είναι ο πλανήτης που ότι αγγίζει το κάνει μόδα,

δημιουργεί πρότυπα και μύθους, το γεμίζει μέσα σε στρας γκλάμουρ κ το ιδανικοποιεί.

Από την άλλη είναι πλανήτης που ανυψώνει και φέρνει ανώτερες πνευματικές δονήσεις.

Στην ανώτερη του εκδοχή, στην συνάντηση του με τον Αιγόκερω και τον Κρόνο κατά τα

έτη 1984-2000, γειώθηκαν πνευματικές ενέργειες κ υπήρξε μια ανάπτυξη πνευματικών

τεχνικών.

Στην κατώτερη του ποιότητα,

έστρεψε το κόσμο στο να ζητάει την ηδονή και την λύτρωση μέσα από το φαίνεσαι κ την

επιτυχία που προσφέρει η προβολή.

Σε όλες τις ενέργειες κάθε πλανήτη, εκφράζεται η ανώτερη κ η κατώτερη εκδοχή του.

Έτσι κι εδώ..

Στον πλανήτη Γη που το υλικό εγώ κυριάρχησε,

μέσα στο ζώδιο του Αιγόκερω κατά τα έτη (1984-2000),

ο Ποσειδώνας μυθοποίησε το πρότυπο της επαγγελματικής επιτυχίας μέσα από τον

μονόδρομο του στάτους: Πτυχίο καριέρα οικογένεια.

Από μικρή θυμάμαι να κοιτάω με απορία τους πάντες,

να τρέχουν προσπαθώντας ο ένας ν ΄ αντιγράψει τον άλλον.

Οι περισσότεροι να ακολουθούν τον ίδιο μονόδρομο δρόμο.

Λες και μόνο εκεί έβρισκες την ευτυχία.

Ο δρόμος της επιτυχίας  :

Πτυχίο.

Καριέρα.

Οικογένεια.

Γάμος.

Αναρωτιόμουν..

Γι αυτό έχουμε έρθει εδώ?

Αυτό ήρθαμε να κάνουμε?

Δεν μπορούσα με τίποτα να κατανοήσω αυτό τον δρόμο,

γι αυτό κι αρνήθηκα να τον ακολουθήσω.

Προτίμησα αντί αυτού να φορτώσω την ζωή μου 'πτυχία γνώσης'

μέσα από προσωπικά βιώματα κ εμπειρίες σε ταξίδια ζωής,

όπου η ανακάλυψη της γνώσης έρχεται.

Μέσα στην πορεία της ζωής μου.

Έβλεπα σαν μανιτάρια, τα πρότυπα της λήθης.

Το ένα πίσω από το άλλο να υπνωτίζουν με την παρουσία τους.

Οι τράπεζες τα μεγαθήρια του υλισμού, να ξεφυτρώνουν στις πόλεις

το ένα πίσω από το άλλο και να ψεκάζουν τις πόλεις με την δόση τους.

Έβλεπα τον κόσμο να τρέχει μανιωδώς, για να κατακτήσει την λεγόμενη επιτυχία, χωρίς

όμως να είναι ευτυχισμένος, να κάνει παιδιά και οικογένεια χωρίς να γνωρίζει τον λόγο,

έβλεπα τους ανθρώπους να φτιάχνουν την ζωή τους, χωρίς επικοινωνία, χωρίς επαφή κ ουσία.

Η πλάνη σε αποκορύφωση, η ψευδαίσθηση της ευτυχίας.

Όταν εμφανίστηκε η κρίση (2008) χαμογέλασα.

Γιατί μόνο μέσα από εκεί, θα έσπαγε το μεγάλο εγώ της υπεροψίας και της αλαζονείας.

Γιατί μόνο μέσα από αυτή την κρίση βγαίνει το μαργαριτάρι της καρδιάς.

Γιατί ο κόσμος έρχεται πιο κοντά.

Γιατί χρειάστηκε όλο αυτό για να φανεί,

πως η αληθινή ζωή δεν βρίσκεται μέσα στην σκληρότητα, και στην επίδειξη του πλούτου.

Καθώς ο βράχος του εγώ σπάει, μέσα από εκεί ξεφυτρώνουν ιδιαίτερα λουλούδια και

άνθη που μπόρεσαν και βρήκαν την δύναμη και το θάρρος,

να συνεχίσουν να ζουν έστω κ μέσα από τις δυσκολίες κ τα εμπόδια.

Γιατί στον δρόμο τους πορεύτηκαν μέσα από την δύναμη κ την τόλμη της καρδιάς.

Που σπάει κάθε πέτρα, κάθε βράχο και συνεχίζει να ζει.

Στα χρόνια 2015-2017,

υπήρξε το μεγάλο κύμα της μεγάλης απογοήτευσης,

της διάλυσης σε όλο αυτό που επικράτησε.

Τώρα μέσα στα επόμενα χρόνια, η ψυχική θέληση και το πάθος για κάτι ανώτερο κ

βέλτιστο είναι τα νέα θεμέλια, οι δυνάμεις που αναλαμβάνουν να στήσουν τον νέο κόσμο.

Που η ομορφιά του θα πηγάζει από τον πυρήνα της ψυχής.

Καθώς λοιπόν η νέα πραγματικότητα της αφθονίας, της ουσίας, δημιουργείται μέσα από

τον ψυχικό πυρήνα.

Καθώς βλέπω τα λουλούδια να βγάζουν νέα άνθη.

Τα μαργαριτάρια να φωτίζουν τον κόσμο μέσα από το λευκό τους φως.

Και διαμάντια να λάμπουν μέσα από την διάνοια του φωτός.