Ήθη και Έθιμα (2)

Και μια που λέμε για έθιμα.

Η επόμενη βλακεία των γιορτών.

Αυτή με τα δυναμιτάκια.

Δηλαδή ανάσταση με κρότους λέει.

Κι όποιον πάρει ο χάρος.

Ένας ανασταίνεται.

Δέκα νεκροί.

Η πχ παντρεύεται ο άλλος κ πυροβολούν.

Χαρά με όπλα.

Δηλαδή τι λογική υπάρχουν σε όλα αυτά?

Βρίσκεται χαρά εσείς με θορύβους?

Με τον φόβο ?

Μην σκάσει κάτι?

Χαρά με φόβος υπάρχει?

Ο φόβος παντού.

Ακόμα κ στις χαρές.

Πόσο πλύση εγκεφάλου.

Χρόνια τώρα μέσα από ταινίες.

Με έργα τρόμου.

Ακόμα κ στα παιδιά για χαρά, παιχνίδι ένα όπλο.

Έτσι να συνηθίζουν από μικρά.

Να μαθαίνουν στην βία.

Ταινίες τρόμου με αίμα παντού.

Να βλέπουμε τους πολέμους.

Και την βία.

Τους σκοτωμούς από μικροί.

Να συνηθίζουμε στο αίμα κ στον πόλεμο.

Να γινόμαστε αναίσθητοι στα πτώματα.

Να είναι μια κατάσταση μωρέ σύνηθες.

Καθημερινότητας.

Να πολεμάμε μεταξύ μας.

Να σκοτώνουμε.

Μια ζωή βία.

Μέσα σε μια μάχη έναν πόλεμο.

Και εμείς σε κάθε πανηγύρι.

Να τον φέρνουμε.

Να μην ξεχνιόμαστε.

Ο πόλεμος στις ζωές μας.

Στα μικρά παιδιά .

Ειλικρινά καμία σωτηρία δεν υπάρχει.

Όσο στις χαρές κ στα πανηγύρια.

Σφάζουμε.

Πυροβολούμε.

Πραγματικά.

Δεν σωζόμαστε με τίποτα.

Μέσα στο πηγάδι του βούρκου .

Ο κόσμος γουστάρει να είναι εκεί.

Με κλειστά τα μάτια οι περισσότεροι.

Καμία αλλαγή.

Να δουν κάτι άλλο πέρα από αυτό που πήραν.

Και οι λίγοι που έχουν ανοιχτά. 

Να προσπαθούν μπας κ τραβήξουν τους υπόλοιπους από την ζωή που σαπίζει συνέχεια.

Ειλικρινά οι γιορτές .

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου .

Μόνο θλίψη μου φέρνουν.

Με τον τρόπο που γίνονται.

Και η θλίψη μου σήμερα.

Αυτές τις μέρες μεγαλώνει

Όσο κ το σκότος παραμένει.

Και η βλακεία συνεχίζεται.

Καμία σωτηρία.