Οι άνθρωποι τριγύρω μας θέλουν αγάπη.

Οι άνθρωποι τριγύρω μας θέλουν αγάπη.
Ο φόβος,
η βία,
τα ζωώδη συναισθήματα,
που τώρα βγαίνουν με έντονο τρόπο.
Που υπήρχαν πάντα, αλλά τώρα γίνεται η έκρηξη.

Που βγάζουν θυμό,
η επιθετικότητα,
οι φωνές,
οι άμυνες,
η αναρχία,
το έγκλημα,
όλα μέσα τους πηγάζουν από μια κοινή κραυγή.
Αυτή που θέλει συμπόνια,
στοργή,
φροντίδα,
προσοχή,
νoιάξιμο κ προστασία.
Όλα τα επιθετικά συναισθήματα,
έχουν την ρίζα τους στην απόρριψη,
μέσα εκεί φωλιάζουν όλα τα μικρά φοβισμένα εγώ που απορρίφθηκαν,
ακυρώθηκαν,
κρίθηκαν κ δεν αγκαλιάστηκαν.
Κάθε εγώ κι ένα μικρό παιδί,
που ζητάει με τον τρόπο του να το προσέξουν, να φανεί η αξία του,       
να νιώσει σημαντικό,
να λάμψει, 
να πάρει την επιβράβευση που δεν πήρε.
Κάθε εγώ, κ μια ρίζα φόβου κ αποδοκιμασίας που εισέπραξε από έξω, 
από τον γονέα, από τον κόσμο, 
από μια κοινωνία που δεν έθρεψε εσωτερικές βασικές ανάγκες.
Δεν καλλιέργησε την ομορφιά, 
παρά άφησε κενό τον εσωτερικό χώρο.
Κάθε εγώ, 
ένα παιδί που φωνάζει με έντονο τρόπο, 
με βίαιες πράξεις,
να πάρει στην ουσία φως, 
να ζήσει, να εκδηλωθεί.
Ο κόσμος της βίας που υπάρχει σήμερα,
είναι ο ανήλικος κόσμος που παρέμεινε παιδί απροστάτευτο.
Πως μπορούμε να δώσουμε προστασία όταν δεν λάβαμε?
Το έγκλημα και η βία, 
είναι οι φωνές ενός κόσμου απροστάτευτου.
Που δεν έμαθε την ασφάλεια εντός του,
αλλά αναπαράγει έξω τον κίνδυνο που έντονα μέσα του βιώνει.
Για να παύσουν οι φωνές.
Για να θεραπευτεί ο κόσμος.
Η κοινωνία.
Όπου κοινωνία είσαι εσύ,
είμαι εγώ, 
ο καθένας μας.
Χρειάζεται να αυξηθεί όχι η ασφάλεια των εξωτερικών κινδύνων που παραμονεύουν.
Παρά να αυξηθεί η προστασία στον μέσα χώρο.
Να ανθίσει το αίσθημα της προστασίας εντός.
Μονάχα τότε θα έρθει κι έξω.
Από μέσα πρώτα εστιάζουμε.
Εκεί δουλεύουμε κ εργαζόμαστε.
Ο πολιτικός κόσμος που τάζει την ευημερία,
με κίνητρο την εστίαση στον υλικό πλούτο, υπόσχεται μια ψευδής ασφάλεια.
Χρειάζονται να πληθύνουν οι ψυχοθεραπευτές, να γίνουν εκπαιδευτήρια που θα καλλιεργούν τον νου, θα θεραπεύουν τις πληγές.
Οι εγκληματίες και τα τραύματα της βίας,
δεν λιγοστεύουν με την περιθωριοποίηση.
Έτσι είναι σαν να κρύβουμε τις απλυσιές μας,
σε μια γωνία να μην τις δει κανείς.
Με αυτό τον τρόπο όμως, η βρώμα μεγαλώνει
κ γίνεται δυνατότερη η μπόχα που απλώνεται μετά στην πολιτεία.
Ουτοπία θα παραμένει έτσι,
αυτό το όραμα υπόσχεσης, 
της υλικής μονάχα ευημερίας.