ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ (13/10). ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΈΡΟΣ Η ΤΟΞΙΚΉ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΠΛΗΓΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Κάθε χάρτης που αναλύω πολλές φορές γίνεται η έμπνευση για κείμενα που μετέπειτα γράφω.
Καθώς σε κάθε ανάλυση υπάρχει κ απίστευτο συγχρονισμός , ανάμεσα στον χάρτη αλλά και στις ενέργειες όπου τονίζονται εκείνη την στιγμή όπου ξεπηδούν με την χρονική εκείνη στιγμή.
Έτσι και το παρακάτω απόσπασμα από μια ανάλυση όπου έχω κάνει κ το παραθέτω ανώνυμα φυσικά και μετά από την άδεια όπου μου δόθηκε.
Καθώς συμβαδίζει με τα μηνύματα όπου μεταδίδει αυτή η πανσέληνος, η οποία μεταφέρει τις πληγές της τοξικής αγάπης όπου έφαγε η ανθρωπότητα μέχρι τώρα.

Τα πιο κοντινά μας πρόσωπα, με αρχή γενομένης τους γονείς κ κυρίως την μητέρα μας, ή και τις μήτρες σε συλλογικό βαθμό, μεταφέρουν την τοξική μορφή αγάπης όπου ποτίστηκε η ανθρωπότητα, που θέλει να χειραγωγεί και να ρουφάει την ενέργεια αυτή με λανθασμένο τρόπο.
Ο λάθος τρόπος αυτός μεταδίδει την τοξική αγάπη των ενοχών, του  φόβου και των τύψεων , μια αγάπη όπου ακυρώνει πληγώνει και τεμαχίζει, μέσα από βέλη όπου δηλητηριάζουν.
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν, καθώς κανείς δεν έμαθε πως είναι πράγματι ν αγαπάς.
Αρχικά ο φόβος συνδέεται με την άγνοια και είναι η άγνοια του εαυτού.
Για να μάθεις να αγαπάς αρχικά χρειάζεται το γνώθι σε αυτόν, να γνωρίζεις τις δικές σου ποιότητες και ουσία κέντρο σκέψεις.
Μεγαλωμένη η ίδια μέσα σε μια γενιά η οποία έζησε σε μεγέθυνση τον χειρισμό στην μεγαλύτερη της μορφή, όπου ή σε σκότωνε ή σε οδηγούσε στο να αναγεννηθείς μέσα από αυτό.
Η γενιά μου, η γενιά του 60-70, η πιο ευαίσθητη όπου ζητούσε την απόλυτη ένωση, μέσα από την προσφορά , με Ποσειδώνα στο Σκορπιό κ με Πλούτωνα στην Παρθένο, και οι δύο κοσμικοί παντοκράτορες στα δύο ζώδια που δηλώνουν τις πληγές τα βέλη κ τα τραύματα.
Μεγαλωμένη ειδικά  η γενιά αυτή, με γονείς με Πλούτωνα στο Λιοντάρι των προηγούμενων χρόνων , όπου είχαν εξουσιαστικές χειριστικές τάσεις, η γενιά του 1960, ή έβγαλε τους πιο δυνατούς βιωματικούς θεραπευτές,  ή άτομα όπου μέσα από την τεράστια ακύρωση που δέχτηκαν οδηγήθηκαν σε αυτοκαταστροφή.
Ο χειρισμός των ενοχών, με τα ακυρωτικά βέλη όπου μπορεί να σε οδηγήσει στο να παραδόσεις εντελώς την ύπαρξη σου, ή μέσα από αυτό να βγεις πιο δυνατός.
Η τοξική μορφή της αγάπης, ο μεγαλύτερος εκβιασμός, η βαθύτερη πληγή της ανθρωπότητας ανοίγει διάπλατη κ φανερώνεται στο τώρα.
Παραθέτω το απόσπασμα παρακάτω από ανάλυση το οποίο ταιριάζει σε αυτή την χρονική στιγμή.

'...Ένας άνθρωπος όπου θέλει να κρατάει τον άλλον αποδυναμωμένο για δικό του όφελος δεν αγαπά, γιατί κινείται μέσα από τους δικούς του φόβους.
Εκείνος που αγαπά, ενδυναμώνει τον άλλον για να ανοίξει τα φτερά του, και όχι για να τα κρατάει κλειστά, επειδή τον συμφέρει.
Η αγάπη δεν φυλακίζει αλλά ελευθερώνει,  ειδάλλως δεν είναι αγάπη, είναι τοξική μορφή της που δηλητηριάζει.
Πόσο όμως κι εμείς έχουμε την ευθύνη για να το επιτρέψουμε αυτό.
Καθώς είναι και η δική μας άγνοια τη συμμετοχή στο ν' αφήνουμε τον άλλον να μας αιχμαλωτίζει, είτε με τον λόγο, είτε με την πράξη, είτε με τη νόηση και τις ιδέες του.

Όλα αυτά που έχουν γίνει υπάρξει στη ζωή μας, οι άνθρωποι όπου με κάθε τρόπο μας περιορίζουν, είναι εκείνοι που έχουν έρθει σαν δάσκαλοι, για να καταφέρουμε να υπερβούμε το έργο των ανασφαλειών και των φόβων μας, και να κινηθούμε προς μπροστά προς την ανώτερη βαθμίδα της εξέλιξής μας.

Άρα όσο δυναμώνουμε μέσα μας τον εαυτό μας, αναγνωρίζουμε τις δυνατότητές μας, τα ταλέντα μας, την ουσία μας, τα κίνητρα μας, τις σκέψεις μας τα συναισθήματά μας, τόσο και ανακαλύπτουμε ότι είμαστε εμείς υπεύθυνοι για ότι μας συμβαίνει, και ότι έχουμε  και τη δύναμη να αλλάξουμε μία κατάσταση όπου δεν μας αρέσει και δεν μας δίνει χαρά, βάζοντας πρωτίστως τα όρια μας...'