Δημόσιες υπηρεσίες παίρνουν φωτιά.

Τώρα που παίρνει φωτιά και καίγεται μέσα στις φλόγες που το ίδιο έβαλε το σύστημα.

Ο νέος άνθρωπος πλέον αναλαμβάνει μέσα από τις εμπειρίες του, τα λάθη του, τις ευθύνες του.

Έτσι στο καινούργιο δεν θα υπάρχει ένας που οι πολλοί θ΄ ακολουθούν.

Αλλά ομάδα υπεύθυνων και μορφωμένων ανθρώπων,

που κινούνται μέσα από τις αξίες της ανθρωπιάς.

Ειδικά το κομμάτι των κρατικών υπηρεσιών, ξηλώνεται εξ ολοκλήρου.

Από μικρή θυμάμαι ..

Από την πρώτη στιγμή που βγήκα στις δουλειές.

Να πηγαίνω σε υπηρεσίες κρατικές.

Και να μένω άφωνη με την δεδομένη από πολλούς, συμπεριφορά των υπαλλήλων.

Από εξαρχής είχα κατανοήσει πόσο πολύ οι άνθρωποι αυτοί μισούν αυτό που κάναν.

Και βγάζαν όλη τους την τοξίνη επάνω στους υπόλοιπους.

Από τις πρώτες μου παρατηρήσεις,

έβλεπα πως για την ασφάλεια της θέσης, θυσίαζαν όμως την ίδια τους την ζωή.

Δυστυχισμένοι προκειμένου να είναι γεμάτη η τσέπη.

Προξενούσαν δυστυχία μέσα από τους απαράδεκτους τρόπους τους.

Μέσα από το καθημερινό μπούλινγκ τους.

Μέσα από τα σκοτεινά βλεμματά τους.

Αν και είχα κάθε ευκαιρία να αρπάξω κι εγώ μια τέτοια θεσούλα, πολλές μάλιστα, τουναντίον..

Οι άνθρωποι αυτοί μέσα απο τα βλέμματα τους.

με βοήθησαν στο να υποσχεθώ στον εαυτό μου,

ότι ποτέ μου δεν θα κάνω μια δουλειά μόνο και μόνο για τα χρήματα και την ασφάλεια που παρέχουν.

Ότι ποτέ μου δεν θα δουλέψω κάπου που η ψυχή μου δεν θα χαίρεται.

Ότι οι ώρες της δουλειάς είναι ένα μεγάλο κομμάτι ζωής.

Ότι η εργασία μου θα είναι χαρά.

Γιατί είναι μέρος της ζωής μου.

Γιατί η ζωή είναι χαρά.

Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, πληρώνονται από τους πολίτες,

από εμάς δηλαδή, για να εξυπηρετούν τον πολίτη.

Αυτό είναι το αρχικό κίνητρο πρόσληψής τους.

Αν το σκεφτείτε :

Οι πολίτες πληρώνουν από τους φόρους τους λοιπόν, για να :

Κάνουν τον σταυρό τους σε τι υπάλληλο θα πέσουν.

Αν και κατά πόσο θα εξυπηρετηθούν.

Αν θα έχει διάθεση ο τάδε υπάλληλος να τους εξυπηρετήσει.

Πληρώνουμε δηλαδή τα χρήματά μας για.. 

Να μας επιτίθενται.

Για να μας σπάνε τα νεύρα.

Για να μας κάνουν μπούλινγκ.

Για να μας 'δέρνουν' κοινώς.

Έχετε δει εσείς ποτέ κανένα αφεντικό να πληρώνει υπαλλήλους για να του τα χώνουν?

Και για να τον δέρνουν?

Πόσο μαζόχες δηλαδη είμαστε?

Να πληρώνουμε τις κρατικές υπηρεσίες

για να μας μαστιγώσουν?

Τι δουλειά είναι αυτή?

Πληρώνω κάποιον για να με δέρνει?

Πόσα ναρκωτικά μας έχουν ταίσει για να το παραβλέπουμε?

Πόσο πολύ μας έχουν πείσει ότι αυτό είναι και το νορμάλ δηλαδή ?

Πόσο πολύ το παράλογο το κάναμε φυσιολογικό?

Πόσες κουρτίνες μας έχουν ρίξει για να κρύβεται το προφανές?

Πόσα χάπια φάγαμε για να μην αντιδρούμε?

Επειδή λοιπόν ήδη το παλιό διαλύεται.

Και πέφτει η αυλαία με ταχύτητα φωτός.

Και με διαφορετικούς τρόπους.

Η νάρκωση διαλύεται κι αυτή.

Και η αυλαία ανοίγει.

Καινούργιες ομάδες δημιουργούνται.

Οι υπάλληλοι όλοι πάνε για ξερίζωμα.

Οι νέοι θα επιλέγονται με άλλα κριτήρια.

Της ανθρωπιάς.

Των όμορφων τρόπων.

Με λίγα λόγια επιλογή με κριτήρια μόρφωσης.

(βλέπε παρακάτω ποστ Σωκράτη).

Πληρώνουμε που πληρώνουμε.

Τουλάχιστον να μας περιποιηθούν.

Αντί να μας δέρνουν.

Δεν δίνω τα χρήματα μου κοινώς για να φάω ξύλο.

Τέλος !

The end!

Όχι άλλη παράνοια!

Όχι άλλη λήθη!

Όχι άλλη βλακεία!

Όχι άλλη νάρκωση !