Αποχαιρέτα τον κόσμο της βλακείας που αποθεώθηκε

Στον κόσμο του χάους.

Στον κόσμο του τώρα δηλαδή,

που το χάος επικρατεί.

Οι κενές αξίες.

Η ρηχότητα.

Η κενότητα.

Η επιφανειακότητα.

Η βλακεία που αποθεώθηκε.

Η ‘παρτακίαση’ που αναδείχθηκε.

Οι ρηχοί τρόποι που βασίλευσαν.

Η αγένεια.

Ο χλευασμός.

Η κοροιδία.

Ο υποβιβασμός.

Οι αξίες κενού αέρος,

στα μυαλά που εναποτέθηκαν.

Σε αυτό τον κόσμο.

Που εμείς αφήσαμε να είναι.

Και να 'αναπνέει' χωρίς όρια.

Ναι στον κόσμο της ασυνειδησίας.

Της ελεύθερης βούλησης,

που εμείς ευθυνόμαστε για την ρηχότητα που επιτράπηκε.

Αυτός ο κόσμος λοιπόν πεθαίνει.

Αποχαιρέτα λοιπόν..

Την βλακεία που μεσουράνησε.

Την ηλιθιότητα που μεγαλούργησε.

Αποχαιρέτα τον θρόνο της κενότητας.

Γιατί..

Ω ναι !

Ο κόσμος της Γης.

Του χάους.

Της ελεύθερης βούλησης.

Ήρθε η ώρα να ενηλικιωθεί.

Η Γη παρέμεινε για πολλά χρόνια,

στην εμβρυακή της κατάσταση.

Από ένα χάος λέει όλα δημιουργήθηκαν.

Και ναι..

Στο χάος παρέμεινε αυτός ο πλανήτης.

Δεν μεγάλωσε.

Έμεινε εκεί στην κατάσταση του ανήλικου.

Τώρα λοιπόν..

Κάθε ένας από εμάς,

ήρθε η ώρα να βάλει το λιθαράκι του μέσα σε αυτό τον κόσμο.

Να πάρει την ευθύνη του,

να βάλει όρια στον κόσμο της ελεύθερης βούλησης που όλα επιτρέπονται.

Ένας προς ένας ν' αναλάβει το έργο που του αναλογεί,

και να χτίσει αυτό τον κόσμο, να ενηλικιωθεί.

Ο κόσμος της ευθύνης.

Της ουσίας.

Των ανώτερων αξιών.

Των όμορφων τρόπων.

Ο κόσμος που χρειάζονται όρια και φρένο,

και νόμοι και κανόνες για να συγκροτηθεί.

Και να φύγει από την κατάσταση του χάους που έχει επιτραπεί.

Δεν χαρίζεται άλλη βλακεία.

Δεν χαρίζεται άλλη ενοχή.

Ήρθε η ώρα της προσωπικής μας ευθύνης.

Στην συγκρότηση.

Στο χτίσιμο αυτού του οικοδομήματος.

Ο καθένας μας βάζει την πέτρα.

Τον ξεχωριστό λίθο που φέρει.

Και μαζί με τους υπόλοιπους ενώνεται,

και ο νέος κόσμος χτίζεται

Όπου οι νέες του πλέον αξίες. 

Τον θρόνο κατακτούν.