Η ασθένεια του κενού

Δεν ξέρω αν κι εσύ νιώθεις την αλλαγή.

Αν σου μυρίζει έντονα η μπόχα της οσμής.

Του κόσμου του παλιού.

Σαπίζει και μυρίζει.

Καθώς διανύεις πάλι και βλέπεις τις εικόνες.

Στους δρόμους, στις οδούς.

Τα πρόσωπα εκείνα τα αρπακτικά.

Που κυνηγούν μονάχα τα πενηντάρικα.

Το μότο τους είναι εκείνο.

Να φάω και να πιώ.

Κα να 'μαι εγώ καλά.

Ο άρχοντας της πιάτσας .

Που πίνω και μεθώ.

Και αρπάζω τον μισθό.

Με όποιον τρόπο να 'ναι.

Κανέναν δεν ρωτώ.

Περιπατείς λοιπόν .

Διανύεις το δρομάκι.

Γεμάτο μαγαζιά.

Το μόνο που ζητούν.

Το μόνο που γουστάρουν.

Να βρουν έναν πελάτη.

Να πουληθεί βρε εκείνη η πραμάτεια.

Κανένα άλλο ενδιαφέρον.

Μονάχα τα λεφτά.

Να γεμίσει η τσέπη.

Και πωπω τι στεναχώρια !

Όταν είναι αδειανή.

Και δεν φτουράει μέσα το χρήμα το πολύ.

Καρδιά που είναι κενή.

Γεμίζει μοναχά με φράγκα.

Μονάχα με πράγματα.

Καρδιά που έχει γίνει μια αγορά.

Ψυχή που ειναι αδειανή.

Χωρίς σκοπό και πάθος.

Ψυχή κι αυτή κενή.

Πεθαίνει από βάρος.

Το βάρος του κενού.

Ασθένεια που εν τέλει.

Κι όλα τα λεφτά.

Κενό δεν θεραπεύει.